برای این سکوت و درد ،طناب دار میخواهم

برای قلب بیمارم ، دوای یار میخواهم

اگر صبحی بدون او افق روشن شود از نور

شوم از زندگی بیزارو شام تار میخواهم

اگر از عشق او سهمم فقط غمگینی و آه است

ز قلب سنگ و بی مهرش ،غم بسیار میخواهم

شب آن شب نیست که  نامش نباشد ورد لب هایم

که گر خامش شود لب هم،من این تکرار میخواهم

به بوی زلف او مستم،ب رسان مِی خورِ شبگرد

ز این پس کوچه های عشق،ره دیدار میخواهم

کیِ این ساغر رها گردد ز مشروب اشعارش؟

من،او و شور و شوق شعر،همه یکبار میخواهم

قسمت نظرات وبلاگ درست شد.

منتظر نظراتتون هستم

دوستان عزیز و گلم

وبلاگ ش مثل شعر رو به وبلاگ دیگه ای ب همین نام ارتقاء دادم و این وبلاگ دیگه بروز نمیشه

منتظر حظور سبزتون توی وبلاگ جدید هستم

MJAVIDAN.BLOGFA.COM

رعب دارد این دلم،از بی وفایی های تو

از این سکوت بی ختام،از بی صدایی های تو

رعب دارد این دلم،از این زمستان خمار

از این نسیم سرکش و از برف های بی شمار

میترسم از عاشق شدن،میترسم از تکرار درد

از هر فریب و حیله ای،ک قلب ها را خرد کرد

دستار میبندم ب سر،هیهات از این بغض پیر

ای وای از هر ناله ای،ک کرده عاشقی اسیر

پس لرزه های شعر من،شاید تو را تکان دهد

شاید ب قلب مرده ای،بار دگر زمان دهد

شاید ک پوشاند ب کس، جامه ای از مهر من

یا ک بگریاند کسی،ک گوش کرده شعر من

رعب دارد این دلم،از حاصل این زندگی

از مرگ خورشید سپید،از مرگ این تابندگی

رسد روزی ک باز آیی و پرسی ک دل دیوانه کو؟

در بر این تلخ لب ها،خنده ی مستانه کو؟

بر در و دیوار خانه چ شده آن همه عشق؟

آن همه شور و نشاط و آن دل شاهانه کو؟

رسد روزی ک با چشمان اشک آلود خویش

بنگری بر من ک ای غافل ره میخانه کو؟

من بگویم ک تو کردی من ب زلف خود اسیر

تو بگویی این همه زلف،ولی آن شانه کو؟

رسد روزی ک پرسم ز تو و چشمان تو

شمع آب گشته پس آن سیه پروانه کو؟

تو بگویی ک چرا آن را سیه پنداشتی؟

من بگویم ک سیه رنگ جنون باش،ولی دیوانه کو؟

بخز به روی دفترم ،ای همدم شب های من

شعری نویس،نقشی بزن ،بر این دل تنهای من

من در شتاب لحظه ها ،بی وقفه خواب میرم

در عالم کابوس ها ،تا شهر قاب میرم

شهری  ک غرق گشته در،طوفان سخت قاب ها

و مردمی رو به زوال،پنهان در نقاب ها

در کوچه های پیر شهر،شوق صدا خوابیده است

پرنده در لانه ی خود،ناقوس مرگ شنیده است

شاید از این کوچه ی پیر،رهگذران گذر کنند

یا ک از این شهر خموش،پرندگان سفر کنند

روم ز این شهر سیاه،شهر سکون قاب ها

شهر تلنگر های مرگ،شهر پر از سراب ها

۱. با عرض معذرت من چند تایی شعر جدید سرودم ولی وقت نشد ک داخل وب قرار بدم که سعی می کنم در اولین فرصت  وارد کنم

۲.قسمت نظر دهی وبلاگ خراب شده تا وقتی که درست بشه لطف کنید و نظرات ارزشمندتونو ب ایمیلم بفرستید...

بگذشتی و من حسرت یک وصال شدم

در غروب رفتنت قمر شدم،هلال شدم

تو نباشی دل مجنون را چه باید بکنم؟

سال هاست منتظر پاسخ این سوال شدم.

همه می گویند که عاشق گشته ای ،دیوانه ای

در همه شهر هویدا گشته و مثال شدم

هر شبم در خواب خویش میجویمت رویای من

به کجا رسیده ام؟!محتاج یک خیال شدم...

نام تو سکوت لب های من است ای عزیز

تو چه نامی داری که من اینگونه لال شدم؟

در دیکته ی ناجوانمردانه ی این زندگی

تو همه بیست شدی و من اشکال شدم 

باران نبار درمان این انسان عصیان نیستی 

این قصه اغازی نداشت پس تو پایان نیستی

من تمام مهر خویش را بر دلش باریدم

تو ز این باریدن اشکت پشیمان نیستی؟

تو ز عشق و عاشقی در این جهان مطلعی؟

تو مگر خسته ز این چرخه ی گردان نیستی؟

نه،تو آزادی مختار به باریدن ها

تو که چون من اسیری در زندان نیستی.

تو ک بارانی و از پاکی آب لبریزی 

خوش ب حالت که ز ما دیوان و مستان نیستی

بر دل زخم خورده ام تو نی گر مرهم

همچو مردم نمک در نمکدان نیستی.

روزگار گردانده همچو پرگار                   و که باشد سرنوشت خویش مختار؟

بَدان که بوده و هستند بد ذات                 و کدام نیکو خصال نبوده اجبار؟

گر خداوند نبودش عالم غیب                     همچنان از آدمی بودش انکار

نعمتش هر روز بسیار دیدیم                       ولی کی شکر بنده گشته بسیار؟

خودش گر بد ببیند بخششش هیچ                ولی از دیگران بخشش طلبکار

سالم هیچ شکر سلامت را نکرده                  شکر کند معیوب که بیش نیست بیمار

آن که در شرح چشمان خوبی نموده                 در پس آنان بُوَد بدکارِ بدکار

جانا در رحمتت به سویم                              بگشا و ز این غفلت و خواب کن بیدار

رها (م.ج)

خنجر زنی بر جان من                         سالم تویی دیوانِ من

من سر دهم آیات را                              اما تویی سبحان من

خورشید در میعاد تو                            جان میدهد رخشان من

ماه روی پوشانده است                            از روی تو تابان من

ترکه نزن بر این دل                                  دیوانه و عصیان من

شسته تمام رغبتم                                 چشمان پر باران من

بازآ دگر ای یوسفم                                  بر این دل کنعان من

از دوریت کم سو شده                            نور دل و چشمان من

بشکن ستون و ریشه ام                         اینک تویی بنیان من

تا آمدی جانی بده                                 بر این تن بی جان من

بر قلب من حکمی بکن                         ای گوهر پنهان من

دیگر نگویم شعری                                تا که تویی عرفان من

تورات را دیگر ببند                                 زیرا تویی قران من

بر خا نه ام سویی بده                           مهمان سر گردان من

رها (م.ج)

قاب عکس ها مصنوعی میخندند...

و پشت این لبخند های پوچ...

میشود...

تلنبار حسرت ها را دید...

و خندید...

به نقاب های بیهوده ...

که دلقک ها به چهره میزنند...

و روزی که تو ...

لبخند زنان...

از کوچه ی آن بادکنک فروش پیر میگذری...

میفهمی...

زندگی

بوی تلخی میدهد

این شعرو واسه امام زمان گفتم

به امید اینکه هرچه زود تر بیاد

آسمان دل را بشوی از این غبار غم ها....

روشنی هایت سپرده جان بر این ماتم ها....

در عزای آفتابت دل مده ای آسمان...

که شبم دارد چو این خاتم ها...

رها(م.ج)

خسته ام از این نبودن های تو...

چشم خیره بر رفتن و رویای تو...

بی وفا گر رفته ای خاطراتت را هم ببر...

کیست خیر دیده از دنیای تو....

رها(م.ج)

سلام به همه ی دوستای گلم....

یکم از دستتون دلگیرم....شما که لطف می کنین و به وب میاین خب بازم لطف کنین و

نظراتتونوبگین...آخه وقتی شما نمی گین از شعرام خوشتون اومده یا نه من دیگه به چه

امیدی پست بذارم؟؟؟؟

لطفا خواهشا نظربذارین من یه  شاعر نوجوون و تازه کارم پس ایراد هامم بهم بگین که

اصلاحشون کنم...

بازم خیییییییییییلی ممنون

رها

رهایم کرده ای ...من هم رهایت میکنم

رفته روزگاری که گفتم جان را فدایت میکنم

بی وفا گر رفته ای حسابت با خداست

تو برو اما باز من دعایت میکنم

نه دگر شادم نه غمگینم دگر

بی هدف من این نفس ها را هدایت میکنم

تو همان برگی ز چشم درخت افتادی

دگر عشقی نیست از خاطره هایم جدایت میکنم

آبرویم برده ای تو...باشد برو باکی نیست...

خورشید یک ور نمی تابد...من هم رو سیایت می کنم..

زندگیم داده ای بر باد هان کور نیستم

هر کجا باشی روزگاری من فنایت میکنم

رها(م.ج)

دگر فرهادی نیست...

این شعرو تو مدرسه گفتم....

لطفا نطر بدید

لطفا نظر بدید.

اعجاب نگاه تو...

در این آرمیدن ها و در این کشمکش هایم

یک جهان پر ابهامم به هر کس روی بگشایم

چنان بغضی دلم دارد که از رستن ز آن زارم

که نه میمیرد این بغض و نه من چون ابر می بارم

از اعجاب نگاه تو از این عالم دگر دورم

مرا دعوت به دیدن کن که من از عاشقی کورم

تو ای دیبای دیرینه طنین خویش نثارم کن

تو که خصم خزانی پس، چو خود، من هم بهارم کن

تو ای طرار قلب من، شفقت کن برای دل

که با تو من همان نوحم که کشتی بر زند بر گل

تو ای بیگانه با عاری چه عاید گشته ای از ناز؟

پر بگشای به سوی من که من از دل کنم آواز

مرا بسپار به دست باد منم آشفته ی سرکش

تو ای منجی پاک من مرا از من به خود بر کش
رها(م.ج) 12/92

**********شعر رهگذر*********

این شعر بهترین شعریه که تا حالا گفتم.حتما بخونیدش به نظر خودم که عالیییییه. 

********شعر قهوه*********

(شعر خیلی قشنگیه.خودم که خیلی دوسش دارم.حتما بخونیدش.نظرم یادتون نره ) 

********شعر خدا*********

درباره ی درد دل یه دختر بچس با خدا  خیلی قشنگه حتما بخونید.

عروسی ماه

نظر یادتون نرههههههههههههههههههههههههههههههههه 

**********شعر آسمان***********

این شعر از اولین شعرایی که گفتم(نظر نشه فراموش)

********دریا کجاست؟********

شعر قشنگیه.نظر بدید دیگه

************شعر گذشته*************

من خودم عاشق  این شعرمم.حتما حتما بخونید.

دوباره بگم نظر بدید؟ 

******شعر مدادی که درخت شد*******

شعر جالبیه.در مورد مدادمه.

(آیا میدانید نظر دادن شما را نمی کشد؟؟؟؟؟) 

********آن مرد یک چتر داشت********

این شعرو با الهام از یه عکس نوشتم.امیدوارم بپسندید.

با نظراتتون کمک کنید بهم.